Πολλά λέγονται για την ώρα που πρέπει να μένει το παιδί μπροστά σε μια οθόνη. Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι μέχρι το πρώτο έτος δε θα πρέπει να έρθει το παιδί καθόλου σε επαφή με μια οθόνη. Αυτό είναι ένα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο επίτευγμα για τους γονείς. Η Οθόνη είναι «μαγική». Αν ο γονιός «σερφάρει» «εν ριπή οφθαλμού» μπροστά στα μάτια του παιδιού αυτό σίγουρα θα νοιώσει μια έλξη από τον τρόπο που οι εικόνες εναλλάσσονται στη μικρή οθόνη του κινητού, του τάμπλετ ή του υπολογιστή.

Τί γίνεται όμως όταν το παιδί πλέον μεγαλώνει και αναπόφευκτα πλησιάζει στις οθόνες; Και πάλι οι ειδικοί δίνουν κάποιο χρόνο που εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού. Για παράδειγμα, συχνά ακούμε ότι δεν πρέπει να υπερβαίνει τη μία ώρα στον υπολογιστή όταν είναι από ενός έως τεσσάρων ετών.

Είναι όμως ώρα να πάμε ένα βήμα παραπάνω τον παιδαγωγικό συλλογισμό μας και να θέσουμε κάποια επιπλέον ερωτήματα όπως :

• τί βλέπει αυτήν την «επιτρεπτή» ώρα το παιδί; και ειδικότερα:
• τί ρυθμό εναλλαγής έχουν οι εικόνες; μήπως είναι καταιγιστικές; τί σχέση έχουν με το χρόνο κατανόησης του παιδιού; μια στατική ή αργά κινούμενη εικόνα είναι διαφορετική από ένα «σφιχτοδεμένο» μοντάζ που θυμίζει διαφημίσεις για ενηλίκους…
• τί περιεχόμενο έχουν αυτές οι εικόνες; Δεν πρέπει να τα θεωρούμε όλα ίσα κι όμοια. Αν υποθέσουμε ότι βγάζουμε για μία ώρα βόλτα το παιδί. Που θα το πάμε; Σε ένα πεδίο μάχης, μια παραλία, ένα χώρο με ελκυστικά ντυσίματα και συμπεριφορές; σε μια αγορά; Όχι βέβαια όλα αυτά. Τη μία ώρα θα επιλέξουμε που θα πάμε το παιδί. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο όταν το παιδί βγαίνει μια «ψηφιακή» βόλτα;
• Μήπως υπάρχει μια σκηνή έστω και ενός δευτερολέπου άκρως ακατάλληλη για το παιδικό μυαλό; Ας; αναλογιστούμε ότι όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος. Το ίδιο ισχύει στη θέαση από το παιδί αλλά και από τον ενήλικα. Μια σκηνή, ένα ερέθισμα που θα δούμε στην οθόνη μπορεί να είναι καθοριστικό ακόμη και για όλη μας τη ζωή.

Αυτές είναι μερικές σκέψεις για τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παιδί και την οθόνη όταν… συναντιούνται. Ας προσέχουμε το περιεχόμενο, ας έχουμε πλήρη επίγνωση τί βλέπει και αν είναι δυνατόν να το… βλέπουμε κι εμείς. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να νοιώθει το παιδί ότι μέσα από την οθόνη βυθίζεται σε έναν νέο κόσμο που δεν έχει σχέση με τους γονείς του, ότι τελικά κατά κάποιο τρόπο «δραπετεύει» σε μια πραγματικότητα χωρίς τους γονείς.

Και έπειτα από όλα αυτά, ας έχουμε κατά νου και το χρόνο που πρέπει να εκτίθεται το παιδί στις οθόνες ανάλογα την ηλικία του!